Öncelikle maçın televizyonda verilmesi nedeniyle stadın büyük bölümünün boş olacağını düşünüyordum. Hemen hemen beklediğim gibi bir seyirci kitlesi vardı müsabakada. Ama maç öncesi düşüncelerimde yanıldığım en önemli nokta sahada ortaya konan futboldu. Samsunspor düşme potasından hala tam anlamıyla kurtulamamışken, Konyaspor"un ise play off için takipçilerinin olduğundan zorlu, çekişmeli ve heyecanlı bir maç bekliyordum. Yanıldığımı henüz ilk yarıda anladım. Sanki iki takımda beraberliğe razı bir görüntü içerisindeydi.

İlk yarıda futbol adına hemen hemen hiçbir şey yoktu sahada diyebilirim. İkinci yarıya ise biraz istekli başlasak da hücumda organize olamamamız nedeniyle fırsatları teptik diyebilirim. Turgut"un bireysel çabalarıyla yakaladığımız fırsatlarda şans yanımızda olmadı.  Oktay"ın ise form grafiğinde ki düşüş gözler önündeydi. Aslında futbol adına yazacak ya da konuşacak bir şey bulamıyorum.

Tribünlere bakacak olursak 6–7 bin civarında Samsunspor taraftarı vardı stadyumda. Şöyle bir bakınca hiç de mantıklı gelmiyor bana taraftar kitlemiz. Hangi aklı başında insan takım her sene aynı senaryoyu tekrarlarken inadına gelip takımının yanında olabilir. Süper ligde bile birçok takımın erişemediği bir seyirci potansiyeline sahibiz. Her sene aynı söylemlerle başlayan bir lig ve sonunda hüzün. "Bu sezonu bir atlatalım gelecek sezon Süper Lig"deyiz." Taraftar gruplarımız da ellerinden geleni yaptı. İkinci yarı itibariyle takımın isteksiz oyunu tribünlere de yansıdı. Şirinler Grubu"nun tribünleri ateşlemesi de fayda etmedi takıma ve maç başladığı gibi bitti.

Bu maç için kısacası hayatımdan çalınan bir 90 dakika diyebilirim.