Bir gün Atatürk'le beraber Abidinpaşa'dan gelip Samanpazarı yoluyla Ulus'a geçiyorduk.
O zamanlar Samanpazarı'nda bulunan üç beş dükkandan birisi Ali  Efendi isimli kitapçıya aitti.

Kitapçı dükkanının kepenklerinde, nefis bir halı asılmış duruyordu.

Harp yıllarının sonu olduğundan hiçbir  yerde, hele Ankara"da böyle güzel bir şey görmek pek şaşırtıcı olduğu için bu   halı Atatürk'ün de dikkatini çekti. 

Hemen arabayı durdurup indik.   Beraberce dükkana yürüdük.

Kitapçı, Ata'yı görünce, ''buyurun Paşam'' diyerek heyecanla bir emri olup olmadığını sordu.

Paşa da bu halıyı çok güzel bulduklarını ifade ettiler. Kitapçı;
-Paşam, bu halı bir müşterimin. Paraya ihtiyacı olmuş, satılması için bana bıraktılar.

Benimle bir ilgisi yok dedi.

Atatürk, böyle güzel bir halının çok kıymetli olduğunu, bunu halı sahibinin nereden almış olabileceğini öğrenmek istediler.

Kitapçı ezile büzüle; 

-Paşam, emanet koyan isminin söylenmemesini özellikle rica ettiler, müsaade ederseniz ismini söylemeyeyim dedi.

Bu sefer Atatürk daha çok merak edip;

-Çocuk, belki halıyı almak isteyeceğiz. Kimin ve kaça olduğunu öğrenmek isteriz dediler. Kitapçı; 

-Paşam 40 lira istemişlerdi deyip yine halı sahibinin ismini vermedi. Atatürk halı sahibini iyice merak edip ısrar edince de, kitapçı istemeyerek ve sıkılarak;

-Abdülhalim Çelebi Hazretleri"nin Paşam dedi.

Abdülhalim Efendi, Mevlana sülalesinden gelmiş, Konya milletvekili olarak Mecliste görev yapıyordu. Kapısı herkese daima açık, cömert, gayet güzel konuşan, Mevlevi kalpağı ile gezen, akıllı,  sevimli, hoş sohbet, özü sözü doğru bir kişiydi.

Atatürk, bu cevabı alınca çok duygulandı ve bana dönerek dükkana 40 lira bırakmamı emretti. Hemen parayı bıraktım. Kitapçı halıyı koşarak indirip paket  yapmaya koyuldu. Bu arada Atatürk, Abdülhalim Efendi'nin kişiliğinden övgüyle bahsederek; 

-Abdülhalim Efendi, evde halısını satacak kadar parasız kalıyor ama, kapısını kimseye kapamıyor  diyerek onu övdü.

Sonra da kitapçıya dönerek;

-Bana bak, halıyı biz alıyoruz. Fakat halıyı Abdülhalim Efendi'nin evine yollayınız, biz oradan aldırırız.  Akşamüzeri de kendilerine bir kahve içmek için geleceğimizi söyleyiniz. Dediler. Kitapçı bu davranışa şaşırmış bize bakarken, arabaya  binip uzaklaştık.

Aynı akşam Abdülhalim Efendi'nin evine gittik. Kendisi bizi avlu kapısında karşıladı. Eve girince baktım halı, kapı arkasında paketli olarak duruyordu. Mütevazı evinde minderlere oturuldu, kahveler içildi.

Abdülhalim Efendi;

-Paşam halıyı almışsınız. Fakat halı evime geri geldi.. Müsaade ederseniz, arabanıza koyduralım dedi.

Atatürk de;

-Abdülhalim Efendi halı yine bizim olsun. Biz arada sırada sana kahve içmeye geldikçe onun üzerinde kahvemizi içeriz.

Diyerek halıyı açtırdılar ve odaya serdirdiler. Kahveler içildi ve sohbet edildi..

Giderken Abdülhalim Efendi  yine bizi kapıya kadar uğurlayarak;

-Paşam eğer müsaadeniz olursa halıyı..... derken Atatürk sözünü keserek mütebessim,

-Abdülhalim Efendi, onu sana emaneten bırakıyoruz. Her  gelmemizde onu burada görmek ve üzerinde oturmak isteriz. Diyerek veda edip ayrıldılar.

Böylece Atatürk, Abdülhalim Çelebi Efendi'ye, kitapçıya bile belli etmemeye çalışarak ihtiyacı olan yardımı yapmış, fakat halıyı almamışlardı.

Bu ibret verici anı; O büyük asker, devlet adamı ve devrimci liderin, en az bu nitelikleri kadar Büyük olan insanlığını anlatmasının yanı sıra Onun, gerçek dindar ve   üstelik bir tarikat mensubu olan Çelebiye saygısını göstermek bakımından da ayrı bir önem taşıyor.

Ayrıca; Herkese açık sofrasını sürdürebilmek için halısını  satan bir tarikat ehlinin, dini siyasete alet ederek para, mevki ve güce ulaşan, yurt içinde ve dışında saf ve eğitimsiz vatandaşları sömürerek trilyonluk mal varlıklarının sahibi olup sefa süren günümüz din ve tarikat bezirganlarından farklılığını da ortaya koyuyor. 

Tabii anlayana ve anlamaktan yana nasibi olanlara !