19 günlük aradan sonra bu akşam oynanan Pendikspor maçı çalıştığım kurumun iftar programı olması nedeni ile çakışınca sahamızda çok güzel bir futbolla tribünlere mesaj vereceklerini düşündüğüm için tüh tüh, vah vahlarla biraz endişelendim. İlk 15 dakikasını seyredemedim ama o esnada maçı seyredenlerle yaptığımız telefon konuşmalarında arkadaşların söylediği seyretmeyerek çok da bir şey kaybetmediğim idi.

Maça geç kalınca hali ile yollar bomboştu. Arabamızı park ettik. Köfteciler sokağı da herkes maça girdiği için bomboş semaverler yakılmış fokur fokur kaynıyor, İftar sonrası olduğu için görevliler, emniyet mensupları, köfteci esnafı maç sonunu beklemek için toplaşmışlar çaylarını içiyorlardı. Aslında semaver çay kaçırılmaz ama maçta bizi bekler diye hafif koşu temposunda kravat takım elbise maça çok rahat bir giriş yaptık.

Sonrası koskocaman bir hiç siz ne yaptınız on dokuz gün? Diye insanın sorası geliyor takıma. Haftanın tek golsüz biten maçı bizim maçımız oldu. Sadece gol değil, heyecan, pozisyon, atraksiyon futbolcularda olmadığı gibi seyircide de yoktu. Renksiz bir maç olunca insan ne yapar seyretme fiilini yerine getiren gözler kapanır. Çene işlemeye başlar. Vurduk dedikodunun gözüne.

Maçın aklımda kalan en önemli pozisyonu 46. Dakikada Pendikspor’lu Umut NAYIR’ın kontrolsüz bir şekilde ayağını kaldırarak ceza sahası girişinde kalecimize ayak tabanı ile istemsiz, kontrolsüz hareket sonrası kırmızı kart çıkmalıydı diye düşünüyorum. Bu pozisyon sonrası Umut NAYIR’ın tribünlere yönelik özür dileyerek af dilemesi çok güzel bir görüntü verdi.

Kendi sahamızda rakiplerimizden Pendikspor ile puanları bölüşmek ileri haftalar için biraz moral bozukluğu yarattı. Takımın acilen bir galibiyete ihtiyacı var. Bunu yapabilecek havaya girmeliyiz.

Kalın sağlıcakla…