On yıl yaşanmışlık hatırına İstanbul için ikinci memleketim derim. Her ne kadar Samsunlu olsam da İstanbul ikinci memleketimdir benim. Kalabalığına, trafiğine, koşuşturmacasına rağmen… İstanbul" a sık sık gidemesem de çeşitli sebeplerle gidiyorum. Bezen eş dost ziyareti, bazen düğün, bazen de tatil amaçlı.

Geçen hafta birkaç günlüğüne de olsa İstanbul"a gitme fırsatı buldum iki yıl aradan sonra. Bir yanda özlem, bir yanda hasret ve heyecan… İçinde yaşadığınız zaman alışkanlıktan mıdır nedendir pek gürültülü, kalabalık ve dağınık gelmiyor gözüne insanın ama dışarıdan bakınca gerçekten zor bir şehir İstanbul. Her yönüyle trafiğinden tutun, yaşam şartlarına çalışma olanaklarına kadar aklınıza gelebilecek her şey. Özlüyor yine de insan, özletiyor İstanbul kalabalığına, koşuşturmacasına rağmen.

“İnsan sevdiğinin yanında mutludur derler” ya sevdiklerimle sevdim ben de İstanbul" u. Aslında genelde böyle değil midir? Yeni bir şehre taşındığınızda ilk etapta anlamazsınız belki ama yalnızlık belirli bir süre sonra sıkmaya, bunaltmaya başlar. Hele de yalnız taşındıysanız. Sevdiğiniz insanlar yoktur yanınızda aileniz, arkadaşlarınız, dostlarınız. Hasretler vardır, özlemler. Teksinizdir. Sizin olanlar hep uzakta. Zamanla arkadaşlıklar kurarsınız ve şanslıysanız yeniden yeşermeye başlarsınız. O şehre anlam yüklenir artık.

Bir şehri içinde yaşadıklarınız yaşatır bence. Acısıyla, tatlısıyla, sevinci ve hüznüyle… Yaşanmışlıklar anlamlı kılar bir şehri.

Benim için anlamı büyük olan İstanbul kalabalık geldi gözüme. Her gidişimde aynı olguyu yaşıyorum ben. Kalabalık içinde kayboluyorum. Bildiğim tanıdığım yerle ama nereye bakarsanız bakın insan kalabalığı. Sanki her yerden bir insan çıkıyor. Taşından toprağından… Büyük alışveriş merkezlerine gidip reyonlar arasında kaybolmak gibi bir şey. Baş döndürücü ama keyifli.

“Taşı toprağı altın İstanbul” şimdilerde ise Taşı Toprağı İnsan İstanbul.