İnsanların en kutsal varlıkları anaları, babaları ve aileleridir. Bunlara laf eden kim olursa olsun şerefsizin daniskasıdır. Birisi benim anamı ağzına alacak olursa; onun yedi sülalesinin damına korum. Gazetecilik mesleğine başladığım on bir yıldan beri yaklaşık dört yüzün üzerinde mahkemem oldu ama kimsenin anasına, babasına, atasına hakaret etmedim, etmem de. Bunu kim yaparsa yapsın şerefsizdir, ahlaksızdır, namussuzdur. Namusu olan insan böyle bir alçaklığa asla tevessül etmez. Ederse ona alçak değil namussuz denir, zira insanların kutsallarına hakaret etmenin karşılığı budur. Bu böyle biline. Bu tür işlere tevessül edenlere tavsiyem, biz hiç kimsenin anasının mesleğini sormayız. Acaba ısrarla neden analarının mesleklerini anlatırlar bunu anlamış değilim. 

Gelelim gazetecilik mesleğinde olan bazı şerefsizlere. Bunlar öyle enteresan insanlardır ki aklınız şaşar. Yurt dışında kaçak bulunan iş adamına her ay asgari ücret kadar düşük bir paraya kalemlerini kiraya verirler. Onlarla ilgili aleyhte tek bir kelam edemedikleri gibi haber de yayınlamaları mümkün değildir. Bu iş adamları bize de bir kez böyle bir para yolladılar. Anında tepkimizi ortaya koyup Samsun’daki adamlarına gelin paranızı alın dedik. Bu kiralık adamlar yetmişlik bir rakıya her şeylerini verecek kadar şereften mahrumdurlar. Bunlar alkol almaktan akıl havsalarını dahi kaybetmiş, en yakın dostlarına dahi ihanet edecek kadar alçak insanlardır. Onlara verin bir asgari ücret geçin arkalarına istediğinizi yapın. Onlar için önemli olan cüzdandır. Vicdanmış, davaymış, ilkeymiş onlar için sadece lügatte bulunan deyimin dışında bir şey ifade etmez. Konuşmaya sıra gelince davadan bahsederler ama savundukları davaya mensup yakın arkadaşları belediye başkan adayı olunca, karşısında bulunan adaydan parayı alınca o arkadaşlarına PKK’lı demekten dahi kendilerini alamayacak kadar ahlak fukarasıdırlar. Sorsan bunlar okul okumuşlardır ama ellerindeki diplomalarla mesleklerini dahi yapamazlar. Neden yapamazlar derseniz onu da başka bir zamana bırakalım, hepsini bir seferde yazmayalım.

Yürümekte zorluk çeken bu zavallılar, konuşurken mangalda kül bırakmazlar ama evdeki eşlerine karşı daha vazifelerini yapmaktan acizdirler. Analarını ağzına aldıkları kişiler onların yedi sülalesinin hakkından geleceğini bildikleri halde ya maaş aldıklarından cesaret alarak ya da çete bozuntuları ile olan hukuklarına güvenerek konuşmaya kalkarlar ama bu şehirde herkes kimin ne olduğunu da çok iyi bilmektedir. Bunlar çalıştıkları yerin ekmeğini yerler ama perde arkasından iş yerlerine ihanet ettikleri için hiçbir çalıştıkları yerde dikiş tutamazlar. Toplum bu tür insanları okumaz, ciddiye almaz. İnsan yerine de koymaz ama yaşlarına hürmeten kimse sesini çıkarmaz. Aslında bu tür şerefsizleri bu şehirden kovmak lazım, bunları öyle bir yere göndermek lazım ki havladıklarında kendilerinden başka kimse seslerini duymamalı. Zira en yakın arkadaşlarına dahi ihanet etmekten geri kalmayan hatta ve hatta onları savunanları da kendileri gibi kiralık kalem ilan eden bu zavallıları hayvan çiftliğine yollayıp orada eğittirmek gerekir.

Sözlerimi bitirmeden bir hususu daha belirtmek isterim. Tam on bir yıldan beri bu mesleği yapmaktayım. Bir Allah’ın kulu çıkıp ‘Ben Adnan Bahadır’a rica ettim şu yazıyı yazdı, şu haberi yaptı’ desin ve ispat etsin ben bu işi bırakmaya hazırım. Ben bu işin okulunu da okumadım, mutfağından da gelmedim. Yaşadığım sıkıntılar nedeniyle direkt patron ve başyazar olarak bu işe başladım. Hamdolsun bu şehirdeki tüm köşe yazarlarının toplam okunma oranlarından fazla okunma oranına sahibim. Hayatını onun bunun kıçını yalayarak, onun bunun yanında çalışıp işverenlerine ihanet ettikleri için iş yeri değiştirmekten çalışacak yer bulamayanlar adamız diye konuşuyorlarsa ne kadar akılları var siz takdir edin. Bu günlük bu konuda bu kadar yeter. Kalın sağlıcakla.