Bu temennim Türk Milliyetçilerine-Ülkücülere yöneliktir.

            ''Sen nasıl bir manyaksın?'' diyenleri duyar gibi oldum bir an. Öyle ya durup dururken neden üzülelim ki hep beraber?

             Ama yine söylüyorum; Keşke hep beraber üzülsek!

             Keşke tüm ülkücüler bir araya gelse ve birbirlerinin omzuna yaslanıp hüngür hüngür ağlasa!

              Tıpkı Rahmetli Başbuğumuzu kaybettiğimiz o kara günde olduğu gibi…

             Bazılarımız acısından kendini yerlere atsa. Bazılarımız metanetli durmaya çalışsa. Sonra, en metanetli olanlarımız bile kendini tutamasa ağlamaya başlasa.

             Ama hep beraber, ama omuz omuza, ama yan yana…     

              Sevgi dolu sözcüklerin çiçekleri bile açtırdığını bile bile birbirimizden bir zerre sevgiyi esirgiyoruz madem, salya sümük acılar bizi birbirimize kenetlese.

               Bizden gayri herkese Yunus, birbirimize Yavuz kesiliyoruz madem. Birbirimizin etini çiğ çiğ yiyen yamyamlarız madem. Adam olmayı, büyük olmayı birbirimizi var etmek değil, yok etmek görüyoruz madem.             

                Biz bu memleketin teminatıyız, garantisiyiz, sigortasıyız diye söze başlayıp, bizden olan ne varsa, gavur malı gibi yerden yere vuruyoruz madem.

                Birbirimizin yüzüne ''gardaş'',''ağabey'',''başkan'',''reis'' diye konuşuyor, arkasından en ağır iftira ve hakaretleri ediyoruz madem.

                Dava arkadaşlığını, Ülkü birlikteliğini, Vatan-Millet sevgisini kenara koymuş, tek derdimiz falan olmak, filan olmak madem. Bizleri bir araya getirmeyi beceren, küllerimizin altındaki közü körükleyen en derin acıları yaşasak keşke.

                Mesela bu gün bir makama oturttuğumuzun tabutunu yarın hep beraber omuzlasak   ama o makama oturduğunda öleceğini bile bile yine birileri fedakarlık yapıp otursa. Sonra bir daha, sonra bir daha bir daha… El ele verip mutlulukları var edemiyoruz madem, hüzünler, acılar bari bizi bir araya getirse, kenetlese.

                Şu an ne halde olduğumuzu biraz yukarıdan bakıp görmeye çalışalım. Kedinin kuyruğu ile oynayarak etrafında dolanması kadar boş beleş uğraşılar içerisinde değil miyiz? Üstelik ambarı fareler bastı diye bağıra bağıra…

                 Sevgiden, idrakten, sağduyudan, saygıdan, fedakarlıktan ve güzel olan her şeyden fersah fersah uzaktayız. Boğazımıza kadar riya ve dedikoduya batmışız.

                 Duam ve niyazım odur ki ; Ülkücüler, akıl ve vicdan ölçüsünde ,birbirinin hukukuna saygı ve sevgi çerçevesinde bir araya gelsin, kenetlensin. Bu Millet için, en büyük başarıların altına  Ülkücü Hareketin İktidarında imza atılsın.   

                 Biz kendi irademizle bir araya gelmezsek korkarım üzücü olaylar bizi birbirimize zaten itecek…