Kanuni Sultan Süleyman'ın kızı Mihrimah Sultan on yedisine bastığında, iki kişi onunla evlenmek ister. Mihrimah, yani Mihrü Mah, Farsçada "Güneş ve Ay" anlamına gelir. Kızla evlenmek isteyenlerin biri Diyarbakır Valisi Rüstem Paşa diğeriyse Mimar Sinan'dır. Padişah, kızını Rüstem Paşa'ya verir.

   Koca Sinan evlidir, ellisindedir ve de Mihrimah Sultan'a deliler gibi âşıktır! Gerçi sevdiğine kavuşamamıştır ama aşkını, olanca güzelliğiyle sanatına yansıtmıştır. Üsküdar'a, Saray'ın isteğiyle elbet, 1540 yılında Mihrimah Sultan Camii'nin temelini atar ve 1548'de bitirir. Camiyi yaparken eserine sanki "etekleri yerleri süpüren bir kadının" dış çizgilerini verir.
   Derken ilk kez padişah fermanı olmaksızın, Edirnekapı'da, pek
kimselerin uğramadığı ıssız ama İstanbul'un en yüksek tepelerinden
birine, ikinci bir eser yapmaya koyulur Mihrimah Sultan'a. Cami
küçücüktür. Minaresi otuz sekiz metredir, bir adet incecik kubbesi
üzerindeyse yüz altmış bir pencere, caminin iç güzeliğini aydınlatır. İçerdeki
sarkıtlar ve minare kenarlarındaki işlemeler Mihrimah Sultan'ın
topuklarını döven saçlarını anımsatır insana. İşte, aşka adanmış iki eser.
Şimdi, gidin Edirnekapı ve Üsküdar'daki camileri aynı anda
görebileceğiniz bi yer seçin. Ve 21 Mart'ta, yani geceyle gündüzün
eşit olduğu günde seyreyleyin. Unutmadan, 21 Mart Mihrimah Sultan'ın
doğum günüdür.

   Göreceğiniz manzaraysa şudur:
Edirnekapı Camii'nin tek minaresi ardından tepsi gibi kıpkırmızı güneş
batarken Üsküdar'daki caminin ardından ay doğar! Mihrü Mah eşittir.
Güneş ve Ay. Bu nasıl akıllara ziyan bir hesaplamadır! Nasıl bir
güzellik anlayışıdır!
   Bu hikâyeyi bizlerle Avukat Mehmet Salih Öztürk paylaşmış. Elçiye zeval olmaz. Ben de burada daha geniş bir toplulukla paylaşmak istedim. Bir o büyük ve eski saşklara bakalım bir de dönüp bugünkü sanal ve sahte eşklara bakalım. Aşkı kaybettiğimizi görüp hemen aşkı arayalım. Çünkü aşktan gerisi dedikodudan ibarettir. Gerçek aşkı arayıp bulanlardan olmanızı diliyorum. Hoşça ve aşkla kalınız.