KUMRAL BİR YAZI

Kumral bir şiir söyle

Kestane bakışla bakıyor olsun

Abuk sabukluklarımı da bağışla varsın

Kumral bir şiir de

Deyiver gözlerin kadar içrek

Derin ve paylaşılmaz

Azıcık karanlık

Yüzünün mâsumiyetine hapsolmuş

Kumral bir şiir söyle

De bana kumral bir şiir

Suskun kalabilirim

Konuşuyorum yine de

Duyarsan sesim

Duymazsan hiç

Kumral bir şiir söyle

Yüzün kadar pürüzsüz

Ve mâsumâne

[gözyaşını daraya koy. iki kefeye de. neresi ağır gelir? ve neresi ağrır bir kalbin? ruhunu hizâda tut. ağla, iki kefeye de...

sonra, kalbinden bir parça koy... eski hatıraları da geçmişinden; geçmişten geçmeden​ sırala... gidenlere aldırmadan,kalanları tutarak, bırakmayarak... daraya koy kalbini. yıka gözyaşınla.]

[Anladım! Ben bu akılsız başı, örse koymalıyım. Hangi çekiçle dövmeliyim, bunu bilmiyorum. Hatta akılsız kalbi mi örse koymalıyım? Bunu da bilmiyorum.

İçimin ücrâsına dokunan nedir? Bunu da bilmiyorum. Yine de örste ezilmeli bir şeyler, bunu biliyorum.

 Belki de kalpdir silindirle ezilmesi gereken!]