Sayısız hâtıralar!..Onların içinde ne muhabbetler, ne sıkıntılar, ne çatışmalar, ne istişâreler yok ki!..

      Otuz yıl nasıl su gibi akıp gitti ise, bu dört yıl da, öyle su gibi aktı gitti!..Yalnız şu var ki, O, gülüşleri, sitemli bakışları, üzüntülü hâlleri ve daha nice tavırları ve  şiirleriyle  hep aramızda oldu!..

      En sıkıntılı anlarında bile, elinden geldiğince memleketin durumunu düşünür, hâl çâreleri arar, istişâreyi severdi.  Bu sebeple; onun, dâimâ düşünceli, dâimâ bir şeylerle meşgûl olmaya çalışan mâsûm duruşunu arıyorum.

     Taşhan'daki odasında, gazeteci-şâir-yazar Ali Kayıkçı'yla dostluğun verdiği muhabbetle  yardımlaşması yanında, hemen hemen her sıkışık zamanında, telefonla beni arar: "Hoca, nerelerdesin?" der, ve bunun üzerine, ben de anlardım ki, Kemâlî Ağabey'in dertleşecek, kafa kafaya vererek iş hâlledecek birine ihtiyacı vardır, kalkar giderdim.

      Taşhan, târihî vasfı yanında,  O'nun, bütün zamanını geçirdiği, dostlarıyla buluştuğu bir mekândı. 

      Bir şiiri üzerinde düşünürken veya bir mevzû hakkında fikir yürütürken, kendisine, "Bu; şöyle, şöyle, şöyle olmalı...Böyle, böyle  olursa, olmaz!.." dediğim zamanlarda, biraz sağa doğru eğik şapkasının altından beni göz ucuyla süzer, "Eh..sen, öyle diyorsan, öyle olsun!.." der, asla tartışmaya girmezdi.

     Âşık Kemâlî Bülbül, zor bir hayat yaşadı. Fakat, şunu hemen ifade etmeliyim ki, hiçbir zaman, O'nun, bundan şikâyetçi olduğunu görmedim; bunu, kimseye hissettirmedi. Kendisi hakkında yazılan her müspet şeye -bir cümle bile olsa- fazlasıyla  sevinir, ondan mes'ut olur; keyiflenirdi. Fakat, hakkındaki menfî sözlere ise, - kim ne derse desin- hiç aldırmazdı. Hak bildiği yolda yürürdü!..

     Asla k(ı)ravatsız gezmez ve düzgün giyinirdi. Türkçe'yi güzel konuşurdu. Hitabeti de, dinleyenleri cezbediciydi. Son zamanlarında, yolda yürürken, bastonuna dayanarak, sokak başlarında dinlenir, etrafı temâşâ eder, yanından geçen -neredeyse herkese- selâm verirdi.

      Kafası, bütün zor şartlarına rağmen, hep, memleketin mes'eleliryle meşgûldü. Mücâdele adamıydı. Zorluktan kaçmazdı. Dînî ve millî hassasiyeti yüksekti ve bunlardan kat'iyyen tâviz vermezdi.

     Âşık Kemalî Bülbül'ün 50. San'at Yılı münâsebetiyle  06 Mayıs 1997 târihinde yaptığım konuşmamdan - ki, bu konuşmam, Çağrı Dergisi'nin 45. sayısında da yayınlandı- bir bölüm  naklederek O'nu anmak istiyorum:

     "Bence, esas takdir edilecek bir başka husus daha var ki, o da, Âşık Kemâlî Bülbül'ün şiire başlama dönemidir. İsterseniz bu döneme  bir göz atalım:

      Âşık Kemâlî Bülbül, 1928 yılında Samsun'un Kavak ilçesinin Kozansıkı köyünde doğar. 1939 depreminde babasını ve birçok yakınını kaybeder. Bu sırada Kemâlî Bülbül onbir yaşındadır. İlkokulu bitirir ve Samsun'a gelir. Tahsiline devam imkânı yoktur. Samsun'da "Ali Baba Gazetesi'nde muhabirlik yapmaya başlar.

      Muhterem misafirler; işte bu noktada durup bir tespit yapmamız gerekiyor. Nedir bu tespit? O zamanki  Samsun, ne bugünkü Sasun'dur; o zamanki Türkiye, ne bugünkü Türkiye'dir. Samsun, 1924 yılında il olmuş takriben yirmi yıllık bir vilâyettir. Nüfusu 30-35 bin var veya yoktur. Yâni, bir kasaba görünümündedir. Dolayısiyle, tıpkı Kemâlî  Bülbül gibi, yaşamaya başladığı şehrin de hiçbir imkânı yoktur. Kavak ilçesinin Kozansıkı köyünden gelen, ilkokul mezunu çocuk denecek yaşta birisi muhabirliğe başlamaktadır.

     Sâdece bu kadar mı? Hayır!..Âşık Kemâlî Bülbül, şiir de yazmaktadır. O kadar ki, henüz onsekiz yaşında iken, bu şiirleri , 1946 yılında "Kırık Sesler" adı altında kitap hâline getirecektir. Evet; tahsil ilkokul, yaşı onsekiz ve imkânları sıfır denecek durumda bulunan bu genç insanın maksadı neydi? Bunu çok iyi düşünmek ve ders almak lâzımdır.  Bu târih, yâni 1946 yılı, O'nun kitap neşrettiği yıldır. Demek ki, Âşık Kemâlî Bülbül, şiir yaşı olarak elli değil, ellinin çok üstündedir.

       Âşık Kemâlî Bülbül'ün bu dönemine ait "Kırık Sesler" adlı kitabından "Hülya" adlı şiirini sunuyorum:

                          Mehtapsız gecenin hülyalarında

                           Tefekkür iline daldım da geçtim

                           Kalbimi korkutan rüyâlarında

                           Feryadı teselli buldum da geçtim.

                          Derdimin dermanı bu kadar zor mu?

                          Düşünerek kaldım bitmiyor âhım,

                          Etrafımı saran alevsiz kor mu?

                          Istıraptan kurtar beni, Allah'ım!.."

     Kemâlî Bülbül, dâvâsı olan bir âşıkımızdı. Allahü teâlâya ve Peygamber Efendimiz'e olan bağlılığı, şüphesiz ki, en öndeydi. Türk milletine âşıktı; ve O, Azerbaycan'dan Kerkük'e, Üsküp'ten Türkistan'a, Kıbrıs'a, Kırım'a...şiirleriyle uzanan bir kavi bilek'ti.

      "Aslım Topraktan" başlıklı şiirinden bir bölümle sunarak, O'nu, tekrar rahmetle analım:

                    "Bana alkış tutup mağrur etmeyin;

                     Aslım topraktandır, toprak olacak...

                     Ölünce ölümü umur etmeyin;

                      Aslım topraktandır, toprak olacak...

                     Çekilen Besmele asıl sermayem

                      Anama babama evlâtlık payem

                      İnsanlığa hizmet gayretim gayem

                      Aslım topraktandır, toprak olacak...

                     Cenâb-ı Allah'ın emriyle geldim

                     O'nun varlığıyla düştüm yüceldim

                     Eskiden genç idi, şimdi kocaldım

                      Aslım topraktandır, toprak olacak...

                      (...) ÂŞIK KEMÂLÎ'yim, Samsun'dur ilim

                     Kavak'ta büyüdüm ilde değilim

                     Doğduğum köyedir kabre meyilim

                     Aslım topraktandır, toprak olacak..."

      İnanmış adam!.. Rabb'im, kabrini cennet bahçesi eylesin!.. Nûr içinde yat!..

                 *        *      *       *

        DÜZELTME: 19 Eylül 2016 târihinde yayınlanan HOPARLÖR/2 başlıklı yazımdaki (Sabah namazı okunmuş...) ifadesi sehven yazılmış olup, (Sabah ezânı okunmuş...) olacaktır. M.H.K.