Çay ocağına girer girmez, çekti altına iskemleyi selam vererek oturdu ve "Hocam bir çay" diyerek ocakçıya seslendi!

Okumuş biri olduğu her halinden anlaşılıyordu. Çay ocağı kalabalık, hava soğuk; soğuk olsa da sigara tiryakileri dışarıda oturabiliyorlardı.

Bu görüntülere alışamadım, çünkü sigarayı bırakalı yıllar olmuştu fakat yasak doğru olsa bile, ben çözümsüz yasaklardan yana değilim...

Ocakçının sesi düşüncelerimi uyandırdı. " Oğlum beyefendinin çayını çek " ardından garson. " Geldim usta " dedi.

Çayını yudumlayanlardan ziyade, işsiz oturanlar çoğunluktaydı. Kendi hali ahvali ne olursa olsun, herkes bir şeyler konuşuyordu. Ses kirliliği vardı konuşmalar birbirine karışıyordu..

Şu sıralar ülkemizin gündemi çay ocağına yansımıştı sanki. Birisi işsizlik çok arttı, üniversite mezunları iş bulamıyor!

Bir başkası yeşil kartından,kimi emeklilikten ve Ergenekon'dan Avrupa Birliği ve Amerika emperyalizminden, yargıdan ve yüksek yargıdan konuşuluyordu ama ortada hükümet yoktu..

İş ekmek diye söze girecektim, yanımdaki yeni gelen beyefendi konuştu.

Demokrasi düzgün işlemeli arkadaşlar, halk ne kadar düşünürse o kadar demokrasi olur bir ülkede.

Ve iş, ekmek. Diyecektim yine olmadı!

Çevremdekiler konuşmayı bırakmış onu dinliyorlardı.

Her şeyin başının düşünmek olduğunu, insanların hayvanlardan farkının, aklının olduğunu ve onu kullanması gerektiğini dile getiriyordu.

Düşünerek aklını çalıştıracağını kurtuluşun orada olduğunu..

"İş ekmek, demokrasinin ayak sesleri hocam " dedim.

Bu kez bana baktı; dikkatini çekmeyi başarmıştım. Yüzüme tuhaf bir ifade ile bakarak " Olmaz; demokrasi uzaklardan bir yerlerden gelmez, ne ayakları, ne ayakkabılar, ne botları ve de bunlara ait sesleri.

Demokrasi halkların zihinlerinde yerleşir, filizlenir.

Düşünce özgür oldukça, hukuk ve adalet olur. Sermayenin baskısının olmadığı bir düzende yaşarız" dedi.

İş, ekmek ve özgürlük diyebildim. Sevindi beyefendi, özgürlüğü eklediğim için.

Çayını içip ayrılırken memnundu, gülümsedi!