VATAN SANA CANIM FEDA!!!

30 Nisan 2010,annem vefat etti.Vefat ettiğinde altmış altı yaşındaydı.Pek ihtiyar olmasa da pek de genç sayılmazdı.Altı çocuğunun ben hariç,hepsinin evlendiğini,çoluk çocuğa karıştığını gördü.On üç torun sevdi.

Bu dünyada tek isteği kalmıştı.Benim evlendiğimi,çoluk çocuğa karıştığımı görmek.Allah nasip etmedi. Annemin vefatından iki buçuk yıl sonra evlendim.Şükürler olsun,iki çocuğum oldu.Biri erkek, biri kız.
Her iki evladımı da bir gün görmesem gözümde tütüyor.Annemin vefatının üzerinden beş yıldan fazla zaman geçti.Hala yokluğuna alışamadım.Ya düşüncelerim de ya da rüyalarımda sürekli yer alıyor.

 Bu konuyu sizinle paylaşmamın sebebi,ailem hakkında bilgi sahibi olmanız değil.Ölümün ve özlemin dayanılması güç duygular olduğunu size hatırlatmak.

Geçtiğimiz günlerde Başbakan Ahmet DAVUTOĞLU terör konusunda bir açıklama yaptı. ‘’Gücümüzü test etmeye kalkmasınlar.Bıçak kemiğe dayandı.Şehitlerimizin kanı yerde kalmayacak.’’ gibi çoğu zaman içi boş çıkan sözlere alışmıştık.

Bu açıklama biraz faklıydı.Ne demişti,Sayın Başbakan? ‘’Sizler ve bizler gerektiğinde bu vatan,bu vatanın birliği,milletin huzuru,gelecek nesillerin parlak olması için evlatlarımızı da kendimizi de feda etmeye hazırız.’’Bu sözler büyük alkış aldı.Hatta kendini futbol maçında fanatik seyirci zanneden dinleyiciler,’’Vur vur inlesin,PKK dinlesin.’’ şeklinde tempo tuttu.

Konuşmayı dinlerken gülümsedim.Bu gülümsemenin sebebi,konuşmanın komikliği değildi.Benim içimdeki isyandı.Peh!!! gülümsemesi.

Sayın Başbakan ‘’gerekirse kendimizi ve evlatlarımızı feda ederiz.’’ diyordu demesine…Ama gerçekler öyle değil.

Evet bu ülke için birileri kendisini ve çocuklarını feda ediyor.Ama bu çocuklar ne Sayın Başbakanın ne de orada ‘’Vur vur inlesin,PKK dinlesin.’’ şeklinde tempo tutanların çocukları değil.

Onların çocukları ya çürük ya bedelli ya da yan gel yat Osman bölüğünün askerleri.Feda olan çocuklar bizim.Bizim çocuklarımız feda oluyor. Ayağında ayakkabı,evinin duvarında bırakın boyayı sıva olmayan babaların çocukları feda oluyor.

Ülkemiz otuz bir yıldır PKK ile mücadele ediyor.Kırk bin civarında insanımız şehit oldu.Kırk bin hayat gençliğinin baharında soldu.Kırk bin hayal yok oldu.Kırk bin yol gözleyen yavuklu acısının,aşkının içinde kayboldu.Kırk bin ana her gün gözyaşı akıttı.

Ne çileler çekmişti,anaları oysa…Ne hayaller kurmuşlardı, oğulları için…Kaç gecelerini uykusuz geçirmişlerdi…Oğullarının eline toplu iğne batsa canları yanmıştı…Bırakın yirmi yaşında kara toprağa vermeyi…

Öyle kolay değil ağa…Öyle kolay değil…Şehit cenazelerinde boy göstermekle,ölene rahmet,kalana başsağlığı dilemekle geçiştirilecek kadar kolay değil.

‘’Kendimizi ve çocuklarımızı feda ederiz.’’ demekle,’’Vur vur inlesin,PKK dinlesin.’’ diye tempo tutmakla geçiştirilecek kadar kolay değil.

Bizim çocuklarımız ölüyor bizim.Sizin çocuklarınız ya çürük ya bedelli ya da yan gel yat Osman bölüğünün askeri iken,bizim çocuklarımız ölüyor. Hasretine bir gün dayanamadığımız çocuklarımız ölüyor.

Altmış altı yaşındaki annemin ölümüne dayanamıyorum.Her gün aklımda…Analardan oğullarının ölümüne dayanmasını bekliyorsunuz.Öyle kolay değil…

Yıllarca çözemediniz terör meselesini.Her başarısızlığınızda sıvasız evlere şehit acısı düştü.Her başarısızlığınızda yürekler yandı.

Bizim çocuklarımız aynı zamanda sizin çocuklarınız öyle mi? Acısını içinizde duyuyorsunuz öyle mi? Yok ağa yok.Bizim çocuklarımızı bize bırakın.Bizim çocuklarımız sadece bizim.Ortağı yok…

Gerekirse çocuklarınızı feda edersiniz,öyle mi? Madem bu vatan hepimizin,kendi çocuklarınızın bırakın canını,tırnağını feda edin de görelim…