7. Fuzûlî (1489/1494?- 1556), Kâinatın Efendisi Şanlı Peygamberimiz için yazdığı "Kasîde Der Na't-i Hazret-i Nevbevî  (Hazret-i Peygamber İçin Kasîde)" adlı  şiirinde,  gönül dünyâmızı ışıklandırmaktadır:
                           "Saçma, ey göz, eşkden gönlümdeki odlare su
                             Kim bu denlû dutuşan odlare kılmaz çâre su
                            Âb-gûndur günbed-i devvâr rengi bilmezem
                             Yâ muhit olmuş gözümden günbed-i devvâre su
                             Zevk-i tiginden aceb yoh olsa gönlüm çâk çâk
                             Kim mürûr ile bırakır rahneler divâra su
                             .......
                             "Ravza-i kûyuna her dem durmayıp eyler güzâr
                               Âşık olmuş gaalibâ ol server-i hoş reftâra su
                               Su yolun toprağ olup ol kûydan dutsam gerek
                                Çün rakibimdir dahi ol kûya koymam vara su
                                .........
                                Tinet-i pâkini rûşen kılmış ehl-i âleme
                                İktidâ etmiş tarîk-i Ahmed-i muhtâra su"
           (Ey göz, gönlümdeki ateşlere, su  (gözyaşı) saçma! Çünkü; böyle tutuşan ateşlere su, (çâre olmaz) fayda  vermez. 
             Dönen kubbenin (gökyüzünün) rengi mi su rengindedir yoksa  gözümden akan su mu (yaşlar mı) kubbeyi kaplamıştır .
             Kılıcının ( kılıç gibi bakışının) zevkinden,  gönlüm parça parça olsa (buna) şaşmamalı; zîrâ, su da -zamanla-duvarda yarıklar meydana getirir."
            .........
              (Su, sevgilinin köyünün bahçesine doğru, durmadan gidiyor, galiba o güzel yürüyüşlü serviye (yani: servi boylu güzele) âşık olmuş
              Toprak olup suyun yolunu o köyden tutsam gerek, çünkü su rakibimdir, o köye varmasına bırakmam."
         ........
          "Su, Ahmed-i muhtar'ın (yani: Peygamberin) yoluna uyarak temiz tabiatını insanlara apaydın göstermiş." (Bknz. Fuzûlî,  Hazırlayan: Nevzat Yesirgil, Varlık yayınları, İstanbul 1968, Sf. 7-9)
       Bir beytinde:
        "Bende Mecnun'dan füzûn âşıklık isti'dâdı var
          Âşık-ı sâdık benem Mecnûn'un ancak adı var"  
     (Bende Mecnûn'dan çok âşıklık istidadı var, gerçek âşık benim, Mecnûn'un ancak adı var) (Bknz. Sf. 54)
         Fuzûlî, şu mısralarıyla da, derûnî aşkını anlatır:
               "Âşiyân-ı mürg-i dil zülf-ı perîşanındadır
                Kande olsam ey peri gönlüm senin yanındadır
                Aşk derdiyle hoşem el çek ilâcımdan tabib
                Kılma derman kim helâkim zehrî dermânındadır" 
      (Gönül kuşunun yuvası dağınık saçlarındadır; ey peri! nerde olsam gönlüm senin yanındadır./Hekim! ben aşk derdinden hoşnudum, ilâcımdan el çek; ilâç verme ki beni öldürecek zehir  senin ilâcındadır) (Sf. 56 )
      Fuzûlî, ilâhî aşka ulaşmasındaki sebepleri ve bu aşktn hakîkatını şu mısrâlarıyla anlatır:
                "Cem'iyyet-i esbâba gönül verme Fuzûliî
                 Kim tefrikadur hâtıra cem'iyyet-i esbâb"
      (Ey Fuzûlî huzur ve saadet sebeplerinin bir araya gelmesine memnun olma, onu sevip isteme. Zira bu huzur ve saadet sebeplerinin bir araya gelmesi gönlü ayrılığa, perişanlığa, huzursuzluğa götürür.)
      (Devam edecek)