Bu yazıyı, son zamanlarda giderek artan bir sorgulama hali içinde olan, hayatın anlamını, insan ilişkilerini ve kendi iç dünyasını derinlemesine düşünmeye başlayan herkes için kaleme aldım.

Hayatın gürültüsünde, kalabalıklar içinde bir yalnızlık büyüyor.

İnsan bazen gülümseyerek yürür aralarında, ama içinde sessiz bir isyan taşır.

Çünkü o artık bilir.

Anlamıştır.

Fark etmiştir.

İnsan ne kadar çok anlarsa, o kadar uzaklaşır.

Her bilgi, bir kapıyı daha kapatır arkasında.

Ve her fark ediş, biraz daha yalnız bırakır onu.

Cehaletin konforlu kucağında yaşayanların dünyası, sorgulayan bir zihin için artık fazlasıyla dardır.

"Cehalet mutluluktur" sözü, belki de en acı gerçeği fısıldar kulağımıza.

Düşünmeyen insan için hayat nettir.

Doğru yanlış bellidir, iyiler ve kötüler yerli yerindedir.

Ama sorgulayan biri için dünya, gri tonların içinde boğucu bir sis bulutuna dönüşür.

Her adımda yeni bir soru, her cevapta yeni bir çelişki doğar.

Toplumun büyük kısmı, zihnini susturarak yaşar.

Kendi küçük dünyalarını yalanlarla örerler ve o yalanlara inanmakta da birleşirler.

Böylece o yalanlar, yalan olmaktan çıkar.

Artık gerçeğin değil, çoğunluğun şekillendirdiği bir ‘hakikat’ vardır ortada.

Oysa düşünen insan, bu yalanın dışındadır.

Sorgular.

Sorar.

Ve ne yazık ki her soru, onu biraz daha yalnızlaştırır.

Kalabalık içinde dışlanır, anlaşılmaz, hatta tehdit sayılır.

Fakat bazen güçlü olmak, tam da burada başlar.

Anlaşılmamayı göze almakla...

Kalabalığın alkışını almadan yürümek...

Yalnız kalmak pahasına doğruda durmak...

Ve kimse duymasa da içindeki sese sadık kalmak...

Çünkü özgürlük, düşüncenin peşinden gitmeyi gerektirir.

Ve en büyük cesaret, insanın kendi aklını terk etmeden ayakta kalmasıdır.

Her şeyin farkında olup da susmak, insanın yüreğine çöken en ağır yüktür.

Bu yüzden bazen, yalnızlığın içinde bir kral olmak, kalabalığın içinde köle olmaktan çok daha onurludur.

Ve belki de gerçek huzur, o yalnızlığın içinde kendinle yüzleştiğin o sessizlikte saklıdır.