İnsan dünyanın en zor, en anlaşılmaz ve en değerli varlığı. Düşünmek, konuşmak ve kendini anlatmak gibi bir yeteneği var. Bu özelliği onu doğada avantajlı konuma getirirken aynı zamanda dezavantaj yaşamasını da sağlıyor. Paradoksu yani…

  Konuşarak insanoğlu kendini ve duygularını anlatabilir herkese. Karşınızdakinin söylediklerini süzgeçten geçirirseniz eğer bakabilirseniz kelimelerin altına kişiliğinin yansımalarını bulabilirsiniz onlarda. Sadece kişiliği değildir yakaladıklarınız. Kişinin umutları dökülür kelimelerden, geçmişinin izlerini yakalayabilir, gelecekteki hayallerini izleyebilirsiniz.

  Bu yüzden kendini anlatmak bir sanattır bence, beceridir. Bu beceri ile doğar insan ama geliştirmezse yavan kalır. Kaçımız konuşma sonrası "Doğru anlatabildim mi?" diye sorar kendine. Kaçımız durur dinler kendini konuşma sonrasında "Benim duygum ne?" diye. Kendini anlatmak "Kendini tanıma penceresidir" aynı zamanda. İnsan sözcükleriyle yüzleştirir kendini.

  Bu avantajını iyi kullanabilmeli insanoğlu. Ama çokta haksızlık etmeden kendine. Ne demiş Mevlana; "NE KADAR ANLATIRSAN ANLAT, ANLATTIKLARIN KARŞINDAKİNİN ANLAYACAĞI KADARDIR."