Kulaklıkları takıyorsun. Listelerin en tepesindeki şarkıya tıklıyorsun. Bir beat başlıyor. Ardından bir dizi kelime geliyor. Şöhret, para, kadın, marka...

Mikrofona dökülenler sanki bir şarkı değil, bir reklam metni. Müzik platformlarında en çok dinlenen şarkılar, gençlerin diline dolanan hitler, aslında başka bir şeyi söylüyor.

Bugün Türkiye’de en çok dinlenen müzik türü rap. Ortada müzik var mı peki? Daha önemlisi, ortada anlatı, hikâye, anlam var mı? Bugün dinlediğimiz çoğu rap şarkısı zengin olma hayaliyle yanıp tutuşan, ruhsuz ama marka takıntılı bir karakterin günlüğü gibi. Duygular yerine gösteriş, anlatı yerine etiket, öfke yerine uyuşukluk var.

Listelere girenlerin ortak noktası şu. Daha az düşün, daha çok tük et. Estetik kaygısı bile yok. Anlamsız kelimeler arka arkaya dizilip sözde bir sound yaratılıyor. Bir beat yakalandı mı, onun üstüne ne söylenirse söylensin fark etmiyor. Zaten amaç ne söylediğin değil, ne kadar dikkat çektiğin.

Biraz trap beat, biraz autotune, birkaç küfür, bolca cinsiyetçi imge... İşte bu kadar. Bundan sonrası algoritmaların işi. Tıklanır, paylaşılır, ezberlenir. Çünkü artık müzik bir iç dökme biçimi değil, hızlı tüketilen bir paket ürün oldu.

Kelimeler amaçsız, anlamdan çok etki yaratmak hedefleniyor. Bir şey söylemek değil, dikkat çekmek önemli. Ne dediğinin değil, kaç kere dinlendiğinin konuşulduğu bir dönemden geçiyoruz.

Üstelik sadece zevk meselesi değil bu. Çünkü gençler dinliyor. Çocuklar ezberliyor. Kimlikler bu şarkılarla şekilleniyor. Düşünün, bir gencin kendini hiçbir şey başarmadan havalı görünmeye adadığı bir çağda, hangi değer büyüyebilir?

Bu yozlaşma sadece müziği değil, hayat anlayışımızı da tüketiyor. Üretmeden gösterme, hissetmeden konuşma, anlamadan yargılama dönemi bu. Ne yazık ki ritmi güçlü, ruhu zayıf bu şarkılar toplumun nabzını değil nabzının boşluğunu tutuyor.

Peki suç sadece müzisyende mi? Hayır. Bu içi boş sözleri alkışlayan biziz. Gerçekten iyi bir söz, derin bir anlatı duyduğumuzda ağır olmuş deyip kanal değiştiren yine biziz.

Çözüm, geri dönmekte değil ama hatırlamakta. Güzel tınıları, duygulandıran armonileri. Rap, tekrar bir ifade biçimi olabilir belki. Şöhret değil, söz odaklı olduğunda. Belki başarabilirse, bir gerçeklik taşıdığında...