Genel olarak bir kısır döngünün içinde ilerliyoruz.

Türkiye’nin mevcut ekonomik koşullarında artık yaşamak yok.

Evet yaşamak yok. Belli bir gelirinde üstünde değilseniz; artık yaşamıyorsunuz.

Sadece hayatta kalmak için uğraş veriyorsunuz.

Bu bahsettiğim gelir düzeyine ise artık ne yazık ki sadece halkın belki de %10’u sahip.

Hayatta kalmak için ise bazen %100’ünüzü koymanız bile yetmiyor.

%150 ya da %200 çalışmadığınız da ise işinizden bile atılabilirsiniz.

Peki enerjimizin, mücadelemizin %200’ünü verdiğimizde ne kazanıyoruz?

Aslında bir şey kazanmıyoruz.

Evinizin kirasını ödüyorsunuz, çocuğunuz varsa kreş ya da okul taksitini ödüyorsunuz.

Faturalarınızı ya da temel ihtiyaçlarınızı karşılayabiliyorsunuz.

İyi bir ekonomik planlama yaparsanız, ayda bir kere belki sevdiklerinizle güzel bir akşam yemeği yiyebilirsiniz.

Tabi bu bahsettiğim; en az iki kişinin çalıştığı senaryo.

Hal böyleyken bu ekonomik şartlarda yaşayan insanlardan hayal kurmasını bekleyebilir misiniz?

Hayal kurmasını dahi geçtim. Trafikte agresif olmamasını, evde yüzünün gülmesini ya da toplu taşımada saygılı olmasını bekleyebilir misiniz?

Maalesef yaşadığımız dünya ya da ülke düzeninde mutlu insan profili görmek zor.

Yazımın başında bahsettiğim kısır döngü de bu biraz. %200 ile çalışmazsanız, hayatta kalamazsınız.

Ama %200 ile çalışıp hakkınızı alamadığınızda da mutlu olamazsınız.

Mevcut şartlarda insanlara iki seçenek sunuluyor.

Ya mutsuz olacaksın ya da aç kalacaksın.

Bu iki seçenek dışında seçenekler sunulmamaya devam ettiği sürece,

Toplum psikolojisi daha da kötü duruma doğru ilerleyecektir.

O zaman şimdilik mutsuz şekilde tok kalmaya devam…

Sağlıcakla.