Aile; insanlık tarihinin en eski, en köklü ve en temel müessesesidir. Yalnızca biyolojik değil; aynı zamanda ruhsal, ahlâkî ve toplumsal bir birlikteliktir. Kur’ân-ı Kerîm’de yaratılış süreci anlatılırken kadın ve erkeğin birbirini tamamlayan varlıklar olduğu belirtilerek; “Sizi bir tek nefisten yaratan, ondan da eşini var eden O’dur...” (Zümer, 6) buyurulmaktadır. Bu ayet, insanın yalnızca yaratılışta değil, duyguda ve hayat yolculuğunda da eşiyle bir bütün olduğuna işaret etmektedir.

Hz. Âdem ve Hz. Havva’dan itibaren insanlık serüveni bir aile çatısı altında başlamıştır. Bu yönüyle aile; sadece beşeri değil, aynı zamanda ilâhî bir düzenin parçasıdır. Aileyi kuran, koruyan ve yücelten tüm değerler İslâm’da; hem bireysel sorumluluk hem de toplumsal bir yükümlülük olarak değerlendirilmiştir.

İslâm’da aile kurumu; nikâh bağıyla meşrulaşır ve bu bağ, Allah katında bir “misâk-ı galîz” yani ağır bir sözleşme olarak kabul edilir (Nisâ, 21). Evlilik sadece iki bireyin değil, iki ailenin ve hatta iki toplumun da birleşmesidir. Aile; bir sevgi, merhamet ve güven ortamı olmalıdır. Kur’ân bu ortamı şu şekilde tarif etmektedir;“Kaynaşmanız için size kendi cinsinizden eşler yaratıp aranızda sevgi ve merhamet var etmesi de O’nun varlığının delillerindendir...” (Rûm, 21).

Peygamber Efendimiz (s.a.v), aile hayatında; adaletin, şefkatin, sadakatin ve güzel ahlâkın zirve örneğidir. Eşlerine karşı nezaketli, çocuklarına karşı sevecen, torunlarına karşı ise müşfik bir dede idi. Hz. Aişe validemiz Peygamberimizin aile içi davranışlarını şu sözle özetlemiştir; “Evinde bir beşer gibi yaşardı. Elbiselerini yamardı, ayakkabılarını tamir ederdi...” (Buhârî, Edeb 39).

Sahabe hayatı; ailedeki fedakârlık, bağlılık ve inancın ne denli güçlü olduğunu göstermesi bakımından oldukça zengindir. Hz. Ali ile Hz. Fâtıma’nın sade ve tevazu dolu yuvası; zorluklar içinde sabırla kurulmuş bir aile modelidir. Hz. Ömer (r.a.), devlet işleri kadar ailesinin sorumluluklarını da büyük bir titizlikle yürütmüştür. Çocuklarını yetiştirirken onlara hem dünya hem ahiret şuuru kazandırmaya gayret etmiştir.

Ailede sorumluluk; yalnızca geçimi temin etmekten ibaret değildir. Asıl sorumluluk; sevgiyle, sabırla, şefkatle bir kişiliği inşa etmektir. Çünkü ailenin asli vazifesi; şahsiyetli, değerlerine bağlı, sorumluluk bilinci yüksek bireyler yetiştirmektir. Bu yüzden Peygamberimiz; “Hepiniz çobansınız ve hepiniz güttüğünüzden mesulsünüz...” (Buhârî, Ahkâm 1) buyurarak ailenin her bir ferdine görev ve sorumluluk yüklemiştir.

Toplumlar, ailelerin toplamından oluşur. Bozulmuş aile, bozulmuş bir toplumu haber verir. Bugün sosyal yozlaşmaların, ahlâkî çöküntülerin ve manevî kayıpların temelinde aile kurumunun zayıflaması yatmaktadır. Ailede sevgi eksilirse, sokakta şiddet çoğalır. Ailede sabır azalırsa, toplumda çatışma artar. İslâm’ın aileye verdiği önem, bu yönüyle sadece bireyleri değil, ümmeti koruma hassasiyetidir.

Aile; çocuklar için ilk okul, ahlâk için ilk dergâh, sevgi için ilk limandır. Bu limanı koruyamayan bir toplumun geleceği, fırtınalara açık bir gemi gibi savrulmaya mahkûmdur. Hz. Peygamber (s.a.v.), ümmetinin çoğalmasını temenni etmiş ve salih nesiller yetiştiren aileleri yüceltmiştir. Çünkü güçlü aile; imanlı birey, huzurlu toplum ve istikrarlı ümmet demektir.

Aile; İslâm’ın muhafaza edilmesini en çok emrettiği değerlerden biridir. Zira aileyi yaşatmak; toplumu ayakta tutmak demektir. Bugün ahlâkî yozlaşmaya karşı en büyük savunma hatt; sağlam bir ailedir. Sevginin, merhametin, sabrın ve imanın yeşerdiği bu kutlu kurum; hem dünyada huzurun hem de ahirette saadetin anahtarıdır.

Unutulmamalıdır ki; aile sadece bir çatı değil, aynı zamanda bir ibadet alanıdır. Evlilik bir ibadet, çocuk yetiştirmek bir cihattır. Bu ibadeti ihya edenler; hem bu dünyada huzur hem de ahirette Firdevs yurdu bulacaklardır. Çünkü Müslüman; aileyi kutsal gören bir dinin mensuplarıdır ve bu şuurla hareket etmek; Müslümanın en büyük sorumluluğudur.

15-21 Mayıs tarihleri arasında kutlanacak olan "Aile Haftası"nın tüm aileler için hayırlara vesile olmasını Yüce Allah’tan niyaz ederim.