28 yıl evvel, takvimler Miladi 1980"i gösteriyordu.
Her gün onlarca gencimiz birbirini öldürüyor, işyerleri bombalanıyordu…
Ardından, bir düdük öttü ve her yer sütliman oluvermişti…
Düdüğü çalanlardan birisi demişti ki;
Bir yıl evvel çalacaktık ama olaylar biraz daha artsın da, milletimiz bizi dört gözle bekler hale gelsin!
Öylede oldu…
Milletimiz dört gözle bekler hale getirilmiş ve beklediği düdük ötmüştü!
Bir gün evveline kadar devam eden ölümler, bombalar susmuştu!
O, düdük susturmuştu, başlatan düdüğü sormayın, bilmiyorum…
O düdükten sonra da, PKK canileri çıktı.
Asker, sivil, bebek ne bulursa katlediyordu…
Her defasında, bir açıklama dinledik;
İnlerini vurduk, teröristler öldürüldü, bellerini kırdık v.s…
Beli kırılanlar bu defa karakollara, taburlara saldırmaya başladı…
Şehit cenazeleri geliyordu, her yere…
Açıklamalar, ele geçen cephaneler, öldürülen teröristler gösteriliyordu medyada…
Bizde inanıyor hadi az kaldı, bitti diye seviniyorduk…
Ta ki, aynı karakol beşinci defa basılıp, 44 şehit verilinceye kadar…
Meğer karakolun yeri değiştirilecekmiş de, para yokmuş, öyle dedi koskoca yetkililer!
Bizde kızdık hükümetlere, neden para vermezler diye…
Ta ki, golf sahalarını öğrenene kadar…
Meğer bir golf sahasına harcanan parayla, birkaç karakol yapılabilirmiş!
Mehmetçiğimiz şehit olurken meğer yazımızın başlığındaki ülkenin bir yetkilisi zenginler kulübünde; golf oynamakta (şehit ve gazi yakınlarıyla değil elbette)  ve de golf sopasıyla poz vermekteymiş gazetecilere…
Her şehit cenazesinde, hükümet istifa diye bağıran ısmarlama çığırtkanlar ile Cumhurbaşkanına yuh çektiren bindirme kıtalar, istifa bile diyemediler Golf oynayana!
Öyle denirse, Ordumuz yıpranırmış… Ne alakası varsa!
Karakolu taşımaya para yok diyenler, aldıkları ödeneklerle golf sahaları yaptırırken ordumuz yıpranmıyormuş!
Şehit olan askerlerin içinde de, golf kulübü üyelerinin çocuklarından yokmuş!
Başbakanlara, oğlunu askere gönder diye bağıranlar, neden hiç zengin çocuklarından veya golf oyuncularının çocuklarından şehit, gazi olmuyor diye düşünmezlermiş!
Neyse biz de akıllarına getirmeyelim bari!
Acaba bir gün o ülkenin; sivilleri, medyası, sivil örgütleri ve ordusunun güzide mensupları, ama bu defa ortaklaşa tek bir düdük çalıp da:
Bu PKK belasını da bitirir mi?
Ortaklaşa düdük çalınırsa bitirilir…
Yoksa düdüğün ötmemesinde menfaati olanlar mı var?
Onu da savcılarımız arayıp bulsun…
İşte! O ülke bizim ülkemiz…
Atatürk"ün ve arkadaşlarının emaneti…
Biri şehit diğeri gazi olan iki dedemin emaneti…
Dedelerinizin emaneti…
Bu emaneti; daha güzel bir şekilde geleceğe devretmezsek yazıklar olsun bize…