Toplumumuzun değer yargıları her geçen gün yok olmaya başlıyor. Hızlı teknoloji, mal mülk insanları boğmaya başladı. Daha önceki yıllarda böyle değildik, üzüntüleri de son yıllarda umursamıyoruz.

Yıllarca beraber olduğumuz insanın yakınımızda kılınan cenaze namazına dahi gidemez durumlara düşüldü. Başımızı iki elimizin arasına koyup neden bu durumlara düştüğümüzü düşünmeliyiz.

Ahmet Hamdi Tanpınar'ın, "Cahilsin, okur öğrenirsin. Gerisin, ilerlersin. Adam yok, yetiştirirsin. Paran yok, kazanırsın. Her şeyin bir çaresi vardır. Fakat insan bozuldu mu, bunun çaresi yoktur." sözü önem taşıyor. Davranışlar bir işe yaramadığı zaman çaresizlik başlıyor.

Dünya geneline bakıldığında dini inancı, eğitimi, zenginliği fakirliği ne olursa olsun, insanların bozulduğunu ve her yerde kötülüğün almış başını gittiğini görüyoruz.

Diz boyu dedikodu, hep onun dediği doğru, hele çekememezlik her tarafı sarmış. İnsanlar kendi işini bırakmış başkalarıyla meşgul. Dünyadaki savaşlar, ölümler, zulümler, toplum içindeki çürümüşlükler, aile içindeki parçalanmalar, cinayetler hep kötü insanların temelinde yaşamakta.

Haksızlığı gördüğümüzde taşlıyoruz, linç ediyoruz ama kendi yaptığımız haksızlığı görmüyoruz. Toplumu oluşturan bir kısım iki yüzlülük, iki arkadaşız karşılıklı kötülüklerimizi idare ediyoruz. Aynı kötülüğü yapan, bizden uzak duran bir arkadşa olunca ikimiz de birleşip ona ders vermeye kalkıyoruz.

Falan kişi şu partiye oy veriyor diye kendilerini ilgilendirmeyen işlerle meşgul olunuyor. Aynı paydaşlar hata yaptıklarının farkında değiller. Başka işleri yok, davranış bozukluğu aldı başını gidiyor.

Menfaatimiz yoksa faydalı olacak dürüst insanları böcek gibi eziyoruz. Siyasette de faydalı olacaklar genelde hep dışarıda bırakılmıştır. Az olsun ben olayım anlatyışı, partinin büyümesi önemli değil.

Bozulan insan modeli her yerde her zaman karşımıza çıkacak. Önemli olan onlara yenilmeden ayakta kalmak ve mücadele etmek. Yoksa halka halka büyür önlenemez toplum haline geliriz. 

Hep beraber doğruluğu dürüstlüğü yaşatalım.